Jak to zwykle bywa zaczynem było hasło: „a może byśmy tak…”. Warunki brzegowe: żeby było w miarę blisko, alpejsko no i ekonomicznie, czyli wersja "low cost".
Po kilku telefonach pod koniec grudnia, z grubsza konstytuuje się ekipa, dla której hasło "ski-tury + freeride" powoduje przyjemne mrowienie wszystkich mięśni poprzecznie prążkowanych :-).
Gorączkowe zbieranie informacji o dostępności winterraumów w tym rejonie i wymiana informacji z chatarem zakreślają kształt przedsięwzięcia. Naszą baza będzie Simonyhütte (2203 m) po północnej stronie Dachsteinu (3002m), gdzie zamierzamy dotrzeć w piątek, 11 stycznia. Ostatecznie decydujemy się na wersję "po pańsku", czyli nocleg za 10 Euro w bardzo przyzwoitych warunkach. Po zamieszaniu wynikającym z przetasowania personalnego na parę godzin przed wyjazdem, ruszamy w siedmioosobowym składzie. Bartek, Budyń, Ludwik, Bajorny, Bobik i Jano będą moimi towarzyszami przez następne kilkadziesiąt godzin.
Planowo docieramy rano do Obertraun i tam głos rozsądku po raz pierwszy weryfikuje nasze plany. Miast napalać się na żmudne, ale i honorne zdobywanie wysokości za pomocą posuwistych ruchów wznoszących, po kilkudziesięciu minutach zdobywamy Krippenstein korzystając z cywilizacyjnego udogodnienia w postaci kolei linowej. Wydaje się, że nasz schron powinniśmy osiągnąć na przestrzeni najbliższych 4 godzin. Jednak otaczające nas mleko i wcześniejsze opady śniegu, w połączeniu z nienajlepszym tyczkowym oznakowaniem, powodują, że nasza droga wydłuż się niebotycznie. Tuż po zmroku, wychłodzeni przez silny wiatr, intensywnie korzystając z GPS-a i altimetru, docieramy jednak do Simonyhütte. Jesteśmy tam pierwszymi gośćmi od tygodnia, więc samotny Florian (tymczasowy gospodarz), wita nas z niekłamaną radością. Zadowoleni, że i tym razem się udało (część z nas już prawie rozglądała się za jakąś śnieżną, przytulną jamką) oparci o bufet, spędzamy z chatarem bardzo miły wieczór.
Następnego dnia pogoda nie nastraja optymistycznie. Nadal widać nic, więc weryfikujemy nasz plany powtórnie. Wyruszamy tylko na kilkugodzinny rekonesans szlifując formę zjazdową w pobliskich kociołkach i próbując przyzwyczaić błędnik i wzrok do panujących warunków. Niestety bez sukcesu. Bajornemu śnieg znika podstępnie z trasy zjazdu i nasz kolega znika poniżej kilkumetrowego nawisu. Szczęśliwie lądowanie w puchu jest miękkie. W nocy zauważamy, że aura zaczyna nam sprzyjać. Jeszcze przed świtem ruszamy zatem na Dacha torując drogę w puchu powyżej kolan. Po kilku godzinach w nienaruszonym dotąd śniegu, stajemy u stóp Dachsteinu. Te chwile wynagradzają nam z nawiązką cały trud poprzednich dni. Na wielkiej, zalanej oślepiającym słońcem, połaci nietkniętej od ostatnich opadów przez człowieka, pojawiają się kreślone przez nasze dechy "esy". Tak, dla takich chwil się żyje! Z niekłamaną satysfakcją, że to my pierwsi pozostawiliśmy w dziewiczym puchu nasz znak, w powrotnym zjeździe mijamy podchodzących turowców. Sorry koledzy! Tym razem byliśmy pionierami!;-)
Po kilku godzinach z prawie 3000m lądujemy na 600. To już koniec szybkiego wyjazdu. W następnym tygodniu Jano idzie reperować zerwane wcześniej wiązadło. Cóż! Taka karma freeridera.
Mając przed oczyma biel śnieżnych połaci pociętych obrazoburczo przez nasze anarchistyczne ślady, ruszamy w powrotną drogę.

Tekst: Sławek Parzonka
Foto: Janusz Pawłowski, Sławek Parzonka

Wyjazd odbył się w dniach 11-13 stycznia 2013 roku.
Uczestnikami byli:
Bartek Sierota
Marcin Bugała
Ludwik Wieczorek
Paweł Jeziorny
Sławek Parzonka- wszyscy WKGiJ
Andrzej Bobiński- freelancer
Janusz Pawłowski- Pograniczna