Do wyjazdu w Tarty podczas kursu poznaliśmy zarówno teoretyczne, jak i praktyczne sposoby penetracji jaskiń w warunkach powierzchniowych. Na Pełczy oraz w Wojcieszycach uczyliśmy się technik poręczowania, traversowania, poruszania się po linie poręczowej oraz wspinania. Jadąc na obóz byliśmy więc "niby" przygotowani...

Dziś już wiemy, że taternictwo jaskiniowe nie zaczyna się i nie kończy tylko na bezpiecznym i sprawnym poruszaniu się po linie. Wiemy jaki trud należy włożyć w samo dojście do otworu, wiemy jaki stres i jakie zmęczenie towarzyszy penetracji jaskiń i wreszcie jaką radość niesie podróż w ten piękny i ekscytujący świat speleologii.

Dzień pierwszy... Mam wrażenie, że plecak waży drugie tyle co ja. Nie miałam pojęcia, że nasza uprząż ze sprzętem, wdziano, kombinezon, gumowce, termos i jedzenie tyle ważą! Myślałam, że zabrałam ze sobą za duży plecak, że przesadziłam... okazuje się, że wcale on taki wielki nie jest... po wrzuceniu w niego liny i karabinków ledwo się mieszczę... Pierwsza próba wrzucenia go na plecy i okazuje się, że nie jest on tak ciężki jak myślałam... jest o wiele cięższy :) Zarzuca mną na boki, gdy próbuję go podnieść, ale zadzieram głowę do góry, z twarzy ocieram minę "srającego kota", jak mawia moja przyjaciółka i dziarsko wychodzę ku swojej przygodzie z pierwszymi prawdziwymi jaskiniami w Tatrach... Zaczynamy od Miętusiej Wyżniej.

Droga, która miała być piękną trasą w tej cudownej przygodzie na całe życie okazuje się... drogą krzyżową, z tą różnicą, że zamiast krzyża niesiemy ciężkie, ogromne, plecaki... pot z nas spływa... ufff... jak tuwimowska lokomotywa... ale mozolnie pniemy się w górę, wciąż w górę... pić się chce... sięgam po wodę do plecaka... i odkrywam, że zamiast butelki z wodą wybrałam termos z herbatą, bo miejsca nie starczyło na obie opcje... i w takim momencie człowiek zastanawia się nad swoimi życiowymi wyborami... na szczęście okazuje się, że po drodze mamy źródło... rzucam się na nie jak kornik na szafę i zaspokajam pragnienie. Idziemy dalej... wciąż pod górę, bo przecież już wiemy, że większość jaskiń, jakie będziemy eksplorować na tym obozie jest położona wysoko, że należy przyjąć 2,5h-3,5h godziny dojścia do nich... Tłumaczę sobie... już niedługo, jeszcze trochę, tyle już przeszłaś... ten plecak nie jest taki ciężki, jesteś silna, a zaraz będzie pięknie... W końcu nabieram takiej wprawy w tym powtarzaniu, że robi się z tego mantra... i wreszcie Lewy mówi, że tu schodzimy ze szlaku... Uff, jaka ulga... To oznacza, że naprawdę zostało nam już niewiele do otworu...

I jesteśmy, z ulgą zrzucamy plecak... bez nich człowiek czuje się tak dziwnie lekki... entuzjazm wraca... z ekscytacją patrzymy na otwór wlotowy... zaraz ZACZYNAMY :)

Ubieramy się: wdziano, kombinezon, gumowce, uprząż ze sprzętem, rękawice, kask z czołówką i zapasowe światło. Zabieramy do szpejarki jedzenie, termos z herbatą i folię NRC. Wszystko nowe, jeszcze czyściutkie, każdy ma kombinezon w innym kolorze - niebieski, czerwony, pomarańczowy :) Lewy dobiera osoby do poręczowania poszczególnych odcinków jaskiń, a my dzielimy się odpowiednimi worami z linami oraz karabinkami.

Rozpoczynamy poręczowanie od wspinu na powierzchni. Zaczyna się stres... poręczowania. Myślę, że każdy czuje strach przy zakładaniu liny w jaskini, szczególnie w terenie niebezpiecznym, w miejscach z dużą ekspozycją. Boimy się nie tylko o siebie, ale i o zespół, który będzie się poruszał po przygotowanych przez nas poręczówkach. Po zaporęczowaniu zaczyna się przygoda i przyjemność eksploracji.

Każda z jaskiń, jakie miałam przyjemność poznać podczas dwóch obozów była wyjątkowa. Miałam ogromną radość eksplorować jaskinie: Miętusią Wyżnią, Wielką Śnieżną-2razy, Czarną, Marmurową-2 razy, Pod Wantą, Śpiących Rycerzy. Każda z nich wymagała dużego wysiłku, a ich penetrowane w różnych partiach wymagały od nas różnych umiejętności i sprawności. Wszystkie jednak należało wykonywać z ogromną precyzją mimo często dużego zmęczenia.

Długie zjazdy, a potem wychodzenie po linach, często z worami zdeporęczowanych i mokrych lin to ogromny wysiłek zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Pokonywaliśmy prożki, kominy, studnie, sale, ściany, zaciski. Duże partie wymagające wspinania miałam możliwość pokonać jedynie z drugą ekipą, w Jaskini Czarnej, gdzie oprócz wspinania w jaskini czekał nas zjazd na powierzchni. Wspinanie w jaskini, gdzie skała jest mokra a wspinanie odbywa się w kaloszach, a to nie lada wyzwanie.

W każdej jaskini było ciemno, mokro i zimno, ale tylko w Jaskini Wielkiej Śnieżnej w lecie czuliśmy już zimę dotykając śniegu :) Tam też zeszliśmy najniżej - do Sali Trójkątnej, choć udało się to tylko z druga ekipą.
Każdy kolejny dzień, każde kolejne dojście do jaskini, jak i ich eksploracja dawały nowe doświadczenia, kształtowały nasze umiejętności i siłę, zarówno tą fizyczną, jak i charakteru. Wszystko to scalało zespół i waleczność o sukces akcji, jak gdy przez "niezrozumienie" do Jaskini "Pod Wantą" z Beatą i Markiem dotarliśmy okrężną drogą, przez Kondracką Kopę, czy gdy zapas moich suchych butów uratował dziewczyny z drugiej ekipy przed pokonaniem drogi do Jaskini Marmurowej w kaloszach, a kontuzja kolana Ady skończyła się dla nas pysznymi obiadami :)

Oba obozy się skończyły a ja już tęsknię za kolejnym. Oba udowodniły, że wielkość naprawdę nie ma znaczenia :) choć "drobniejsi" mają nieco łatwiej. W jaskiniach najważniejsza jest motywacja, psychika i siła, bo teraz już wiem, że taternictwo jaskiniowe to wielogodzinny wysiłek, to ciężki plecak zapakowany linami i sprzętem, który jest jeszcze cięższy gdy znosimy na dół mokre liny, to wychłodzenie motywujące do tańca "rozgrzewańca" i wreszcie to pokonywanie własnych lęków i słabości. Oprócz trudów niesie ono jednak ze sobą fascynujące doświadczenia i przeżycia, które cementują relacje, bo nigdzie jak tutaj nie liczy się dobra atmosfera w grupie, wzajemna współpraca, wspieranie i zrozumienie.

Wierzę, że dla wielu z nas kurs jest początkiem wielkiej przygody z tajemniczym, fascynującym ale i jednocześnie groźnym światem jaskiń. Dla mnie na pewno taternictwo jaskiniowe stanie się pasją na całe życie.



Nina